Maandagavond was ik bij de lancering van de prachtige postercampagne van Femmes For Freedom in Amsterdam: Celebrate Love. De posters zijn een hart onder de riem voor iedereen die twijfelt of zijn of haar liefde wel geaccepteerd wordt door de omgeving.
Ik ging erheen in de verwachting fel activisme en spandoekenleuzen te horen (en dat had ik ook prima gevonden). Maar de avond oversteeg mijn verwachtingen. Meer dan activisme was er hoop. Meer dan felheid was er liefde. Meer dan strijdbaarheid was er moed.
Fotograaf Ahmet Polat, CS Digital Media’s Sebastiaan Hendriks en universitair docent Pooyan Tamimi Arab; journaliste Fidan Ekiz, filmmaker Eddy Terstall, Shirin Musa, publiciste Yesim Candan, websitebouwer Meint Noordhoek, spraken op het podium vanuit hun verwondering over onverdraagzaamheid tegen de liefde. Allemaal ook onwankelbaar in de overtuiging dat we niet moeten wijken voor onverdraagzaamheid uit welke hoek dan ook. Of die hoek nu religieus-rechts is of regressief-links (zie hieronder bij Azijnpissers): gewoon, niet wijken.
Zoals de campagnesite het zegt:
“Nederland is een prachtig land, met prachtige mensen. Mensen met allerlei verschillende achtergronden, uit verschillende culturen. Mensen die verliefd op elkaar worden, die van elkaar houden en hun gevoelens willen delen. Niets mooier dan dat toch?
Helaas roept liefde ook wel eens negatieve reacties op. Sommige mensen mogen van hun omgeving niet zelf kiezen met wie ze een relatie willen, met wie ze willen vrijen.”
De acht stellen, echte liefdesparen in het dagelijks leven, kwamen daarna samen op het podium. Mensen die voor de liefde kiezen, in welke vorm die ook verpakt is. Die met rustige moed de de veroordeling vanuit de omgeving het hoofd bieden. Die ook niet aarzelen om het verdriet te delen dat met die veroordeling gepaard gaat – het verlies van alle contact met familie, bijvoorbeeld.
Het maakte me verdrietig en het maakte me ook hoopvol. Deze mensen en velen zoals zij gaan de wereld veranderen, ik weet het zeker.
Maar daarna.
Na de lancering, die prachtige avond van hoop en moed, draafden er weer de nodige zuurzeikers op die met een zuinig mondje meenden dat “Musa zich laat gebruiken door extreemrechts”. Even los van het feit dat iedereen die Shirin Musa ooit heeft horen spreken, keihard lacht bij de betuttelende gedachte dat zij zich voor welk karretje dan ook zou laten spannen:
De azijnpissers draaien oorzaak en gevolg om.
Links-progressief heeft uit angst “extreemrechts in de kaart te spelen” té vaak vrouwen als Shirin Musa alleen en in de kou laten staan. Dan kun je wel vingerwijzen naar Leefbaar en FvD, de échte vraag is waarom PvdA, D66 en GroenLinks daar niet al jaren schouder aan schouder met Musa stonden.
Daarmee is er een heel akelige, valse klem gemaakt: regressief-links wil zijn handjes niet branden aan “extreemrechts in de kaart”. En zodra je steun krijgt van Leefbaar of Baudet of Duk (of wie dan ook rechts van GroenLinks), roept het regressieve clubje: “ZIE JE WEL EXTREEMRECHTS IN DE KAART”.
We zitten dus nu in de bizarre situatie dat een vrouw met migrantenachtergrond, die opkomt voor vrouwen- en homorechten, door witte zichzelf links noemende mensen, xenofoob en extreemrechts wordt genoemd. Snapt u het nog?
Ik niet.
En kijk dan eens dit prachtige, liefdevolle filmpje, over acht stellen die van elkaar houden, onbegrensd door afkomst, gender of cultuur. Zo divers en sprankelend is het bij een GroenLinks- of D66-congres nog nóóit geweest.
P.S.
De man en vrouw op deze poster zijn het real life koppel Anita & Adelino. Hun reden om mee te doen:
“Wij dragen graag uit dat iedereen het recht heeft om de eigen levenspartner te kiezen. Er zijn ontzettend veel mensen die daarin beperkingen opgelegd krijgen, wat per definitie al tegen het geluksgevoel indruist. De partnerkeuze is de meest persoonlijke, meest intieme kwestie in het leven. Het moet daarom geen collectieve afweging zijn, maar een individuele keuze.”
