In De Correspondent las ik Hoe het nieuws polarisatie voedt (en wat eraan te doen)
Nu moet ik bekennen dat ik een haat-liefdeverhouding heb met De Correspondent. Het is niet zo dat ik er geen bruikbare informatie uit kan halen, maar soms bekruipt mij het gevoel dat men mij de les probeert te lezen.
Dit komt waarschijnlijk door mijn (on)gezonde houding tegenover autoriteit. Ik krijg namelijk een autistische stuiptrekking als “moeten” gebruikt wordt als een gegeven, terwijl het een waardeoordeel is. Maar dat is uiteindelijk ook maar mijn waardeoordeel.
U bent nu bekend met mijn vooringenomenheid met betrekking tot De Correspondent. Indien u het artikel nog niet gelezen hebt kan ik u allen maar het volgende advies geven: Neem wat ik hieronder heb geschreven dan ook met een flinke kristal natriumchloride.
De rode draad van het artikel zou ik in twee zinnen samen willen vatten:
“Nieuwscategorieën zijn achterhaald, politiek geladen en te begrensd. Om te verbinden zouden neutralere, onbegrensde categorieën gekozen kunnen worden.”
Het meest interessante idee, dat ik in het artikel tegenkwam, was een “correspondent echtscheidingen”. Men zou dan dit onderwerp als basis nemen en daar vanuit kunnen aantonen wat de gevolgen zijn van een echtscheiding voor (problematiek in) andere domeinen in de samenleving. Het doet mij denken aan de structuur die ik tegenkom in bijvoorbeeld de Stapelingsmonitor.
Daarin wordt inzichtelijk gemaakt in welke mate inwoners gebruik maken van de verschillende regelingen in het sociaal domein. Hierdoor kunnen stapelingen, van regelingen die zich (eventueel) voordoen, overzichtelijk worden weergegeven.
Een correspondent echtscheidingen lijkt een logisch startpunt, omdat in het artikel wordt aangegeven dat bijna de helft van de huwelijken stranden in een echtscheiding. Ik vraag me alleen af hoeveel mensen zich aangesproken zullen voelen door het woord echtscheidingen.
Ik zou om te beginnen het woord ‘echt’ weglaten uit echtscheidingen. Het woord scheidingen heeft namelijk een grotere diversiteit aan betekenissen. Hierdoor behoud je nog steeds de betekenis die je er in eerste instantie aan wilt geven, maar het komt minder beperkt over.
Hiermee bedoel ik ook een gevoelsmatige beperking die je meegeeft door een woord als hoofdthema te gebruiken. Ik vermoed dat er maar weinig mensen een positief beeld hebben van echtscheidingen.
Vanuit dezelfde gedachte snap ik ook de keuze voor een Correspondent Nieuw Feminisme niet. Als je wilt verbinden door middel van een gedeelde realiteit lijkt mij dit niet logisch (of in ieder geval niet als een op zichzelf staand hoofdonderwerp). Feminisme roept, net zo goed als echtscheiding en witlof, een emotie op.
Dit zegt niets over de legitimiteit, maar heeft wel invloed op de participatie met betrekking tot het geschreven onderwerp.Je kunt dan net zo goed een “Correspondent Witlof” in het leven roepen. De ene persoon zal er warm voor lopen, maar de ander zal eerder kiezen voor in rozenwater gepocheerde stierentestikels.
Ik zou zelf willen kiezen voor een Correspondent Individuele vrijheden. Hieronder kun je dan feminisme plaatsen maar ook; vrijheid van godsdienst en levensovertuiging, vrijheid van meningsuiting, seksuele vrijheid, etc. Om even de woorden in het artikel terug te kaatsen richting de auteur:
“Blijven nadenken over manieren om de tegenstellingen te doorbreken en de bunkers van het eigen gelijk te doorbreken, is iets waar iedereen zich geroepen toe zou moeten voelen.”
Maar ach, wat weet ik er nu van? Ik ben maar plebs met een mening zonder enige ervaring in de mediawetenschappen. 😉
Robby maakt twitter onveilig als @Humanist_13
