Het is een wonderlijk fenomeen dat ik tot voor kort nog nooit van Milo Yiannopoulos gehoord had en nu heb ik het alweer over hem.
Waarschijnlijk vertegenwoordigt hij iets wat ik symptomatisch vind voor deze tijd en ik de behoefte voel het voor hem op te nemen. Overigens als later blijkt dat hij iemand vermoord heeft, maakt dat mijn verdediging van nu niet ongeldig. Net zo min dat ik achter alle uitspraken of ideeën sta van hem, waarvan het merendeel mij zelfs onbekend is.
Om meteen even de kwestie te benoemen: er is een digitale heksenverbranding geweest van Milo Yiannopoulos, omdat hij onbetamelijke uitspraken heeft gedaan omtrent pedofilie.
Hierboven staat zijn persconferentie waarin hij zijn vertrek bij Breitbart toelicht en zijn reactie geeft op de afgelopen gebeurtenissen. Ik ga geen samenvatting geven van zijn woorden, daar mag ieder zijn eigen oordeel over vellen.
Typisch dat de homo Milo geslachtofferd moest worden door links dat uitgerekend gebruik maakte van regressief rechtse sentimenten. Er is duidelijk een smear campaign gevoerd. De feiten zijn al een jaar oud, wat bewijst dat het een gezochte aanval is. De psychologische subtiliteit dat hij zelf slachtoffer is en daarmee (onterecht) dacht een blanco cheque free speech te krijgen, ontgaat velen. Je kunt het daarmee oneens zijn , maar zijn intentie is te begrijpen. Net als het feit dat hij weigert een slachtoffer te zijn en daardoor een pose heeft aangenomen die voor hem werkt. Hij weigert zijn leven te laten kleuren door het feit dat hij zelf misbruikt is en kiest een aanvallende stijl om hiermee te dealen. Ook hier kun je van alles van vinden, maar de objectieve psychologie erachter is goed te bevatten. Eén ding: hij was zelf een slachtoffer, niet een dader! Hij wordt in de media als dader gemerkt. Hij heeft niets gedaan, of althans niets daarvan is onderdeel van de hetze. Hij heeft iets gezegd! Hij gaf een mening. Door bijvoorbeeld te stellen dat het niet het ergste is wat iemand kan overkomen, maakt hij een persoonlijk statement. Daarmee geeft hij zelfs een hoopvol signaal af aan mede slachtoffers. Maar je kunt natuurlijk ook beweren dat hij daarmee het leed van andere slachtoffers bagatelliseert. Maar deze truc is gevaarlijk. In het publieke discours wordt deze afleiding vaak gehanteerd. Het staat een ieder vrij om met zijn trauma te dealen zoals hij wil. Door de ene zienswijze te etaleren diskwalificeer je niet automatisch alle andere. Op dezelfde manier filosofeerde Milo in een 3 uur durend gesprek op het Youtube kanaal van ‘Drunken Peasants’ over ‘half-baked ideas’. Daarin ging hij best ver, maar naar mijn mening niet over de grens. Het werd in ieder geval uit de context in clipjes van 5 minuten gepropt in een handige montage en een verontwaardigde voice-over met enkel en alleen de bedoeling de ‘pedofiel’ Milo te ontmaskeren.
Free speech is echter ook op dit terrein leidend. Als Sam Harris wil filosoferen over de vraag of het moreel verantwoord is om baby’s te eten in geval van schaarste, is dat zijn goed recht. Niet dat ik Milo dezelfde filosofische eloquentie toedicht als Harris, maar de basis is hetzelfde. Het is dus niet genoeg om free speech prominenter op de politieke agenda te krijgen, het is blijkbaar noodzakelijk om het eerst en vooral eens te worden over de inhoud en werkelijke betekenis ervan. Het slachtofferen van Milo heeft veel weg van de manier waarop Maajid Nawaz en Ayaan Hirsi Ali door het SPLC als ‘anti-moslim extremisten worden betiteld. Het is de wereld op z’n kop.
Ook op het gebied van satire hebben onder andere Louis CK en Daniel Tosh hebben veel ergere grappen gemaakt over dit onderwerp. (Ik kan me ergens nog vaag de jaren 80/90 herinneren waarin we gek genoeg wel een progressievere kijk en minder puriteinse aard leken te hebben dan nu.)
Louis CK heeft wel eens geopperd in een stand-up show, om het wat minder hysterisch erg te vinden als een volwassene een kind seksueel misbruikt, omdat de aanrander dan misschien niet de behoefte voelt om het kind automatisch te vermoorden. Dus als we het wat ‘gewoner’ zouden vinden, dan zouden we ons kind tenminste heelhuids terug krijgen. Ik merk dat doordat ik deze grap uitschrijf, het al veel heftiger is dan wanneer je de clip van Louis CK in zijn grappige context ziet. Niemand hoeft de grap ook leuk te vinden of smaakvol, dat zijn niet de criteria waarlangs we de lat leggen wanneer we iemand uit ons publieke domein willen weren. Het is een fluitje van een cent om een gevoelig onderwerp over de rand te tillen.
https://www.theguardian.com/tv-and-radio/2015/may/18/louis-ck-snl-jokes-child-abuse-too-far
https://www.change.org/p/ceo-comedy-central-take-daniel-tosh-off-the-air
Daarom hebben we comedy, satire, filosofen en de wetenschap nodig om op dat randje van het scheermes te balanceren en ons laten nadenken over onderwerpen die we liever in de kelder van ons bewustzijn laten. Over onze seksuele oriëntatie is er al bekend dat er functionele verschillen zijn tussen de hersenen van homo- en heteroseksuele mensen. (Dick Swaab, ’Wij zijn ons brein’) Er is geen reden te veronderstellen dat pedofilie een unieke uitzondering vormt en uiteindelijk niet te herleiden is. Het is bekend dat de seksuele oriëntatie al vast ligt in de baarmoeder, dus we kunnen onze moeder rustig de schuld geven, maar niet doen alsof het een keuze is die goed of fout is. De uitvoering ervan kan dat natuurlijk wel zijn, want dan loop je natuurlijk o.a. tegen bezwaren van machtsmisbruik aan. Net zoals bij misdadigers er een psychologisch profiel is te maken wat hun daden verklaart, betekent dat nog niet dat we de maatschappij niet moeten beschermen en deze types op dienen te sluiten. Het feit dat we ons ongemakkelijk voelen bij sommige onderwerpen, betekent dat we ethisch gezien nog geen antwoord hebben op sommige dilemma’s. Daar hoeven we niet van te schrikken.
Deze lastercampagne leunt voornamelijk op de samenwerking tussen twee elkaar ondersteunende trends: social media en virtue signaling. Deze twee werken in bepaalde kringen eendrachtig samen. Het resultaat krijgt het karakter van onsmakelijke roddel en achterklap, waarbij het moreel aanvaardbaar is om kwaad met kwaad te bestrijden.
Je hoeft geen genie te zijn om te begrijpen dat deze beschadiging van Milo een ‘trickle down’ effect heeft. Natuurlijk kan Steve Bannon Milo niet handhaven bij Breitbart, want Bannon heeft grotere belangen nu. Maar ook degenen die hem een podium gaven, zoals Bill Maher – die hem kritisch, maar welwillend ontving, lijken nu een verklaring schuldig. En als Bill Maher zijn gasten niet goed screende, dan zal Sam Harris ook wel niet deugen. Dit klinkt vergezocht, maar dat is de Twitter reflex die ik al vaak heb terug gezien. De identiteitspolitiek, het inkaderen van personen is een roep om hulp van de verwarde burger in een complexe ongedefinieerde wereld. Op deze woeste golven worden mensen geslachtofferd die juist de boel hadden kunnen aanzwengelen. (Zie het lot van Ayaan in Nederland) Niet per se met alle gelijk van de wereld, want juist slechte ideeën zijn vaak de broedplaats van goede. Het is die noodzakelijke vrijheid om met slechte ideeën te komen die meer protectie nodig heeft. Een platform voor onwelvoeglijkheden zou mijn onmiddellijke steun hebben.
We mogen niet uit het oog verliezen dat in de strijd tegen regressief links er ondertussen al lang en breed een regressief rechts bezig is. Je hoeft alleen maar naar evangelicals te kijken die naast Trump staan te popelen om alle abortusklinieken te sluiten en homohuwelijken weer af te schaffen.
Houd de blik 180 graden.
